2023.06.21
Afgelopen maandag tijdens mijn laatste kunstles voor ISK op De Hef kreeg ik dit werk van een leerling. Zij heeft er zowel thuis als tijdens de les gedurende 2,5 maand met aandacht aan gewerkt. Ik heb haar bedankt voor haar doorzettingsvermogen, wonderlijke creativiteit en om het alsnog te delen.
2023.06.01
Opdracht INNERLIJK LANDSCHAP
bij TENT/Melly
REFLECTIE
Twee dagen geleden hebben we onze derde en voor dit afstuderen laatste opdracht gegeven. Innerlijk landschap gaat over het verbeelden van je gevoels- en gedachtenwereld op dat moment. Allereerst werken de leerlingen aan een eigen deel, vervolgens werken ze samen met anderen.
Bij TENT/Melly arriveerde dinsdagochtend een groepje van 14 leerlingen van ongeveer 15 jaar oud. We kenden deze jongeren niet op voorhand. Bij aanvang stelden we ons voor en vertelden over de opdracht. We vroegen wat de titel zou kunnen betekenen. Twee leerlingen antwoorden: ‘Het binnenste van een land.’ ‘Landschap met je gevoelens.’ Iemand merkte op dat er buiten op de gang ook iets te zien was over landschappen, wat een louter mooi toeval was.
Bij het eigen gedeelte viel het op dat het niet moeilijk was voor de meesten om zich erin onder te dompelen. Een enkeling werkte meer abstract, velen maakten landschappen met zeeën, bergen, huizen, woestijn... Het kleurgebruik was vrij licht en vrolijk, al gaven sommigen aan dat ze niet blij waren, o.a. omdat ze niet mee op schoolreis mochten. Een jongen die helemaal alleen aan een tafel zat, tekende een woestijn met een kleine cactus, die misschien hem wel verbeeldde. Het beeld was treffend.
We spoorden aan om na een bepaalde tijd een ander op te zoeken en te kijken hoe de werken met elkaar verbonden konden worden. We besloten het natuurlijk te laten gebeuren. In dit gedeelte ontstonden inventieve overlappingen, een paars ‘zwart gat’, een deur naar een andere wereld, een vliegtuig in de lucht... Leerlingen gingen naast elkaar zitten en werkten samen. De tijd drong. Het was verrassend hoe er tegen het einde nog heel hard gewerkt werd totdat alles paste en er geen lege vlakken meer over bleven.
We hingen de werken op aan de muur, lieten iedereen er rustig naar kijken en voerden een nagesprek. Een jongen vertelde dat hij de opdracht bijzonder vond, omdat hij nog nooit zoiets gedaan had. Het werkte goed om het op te hangen en zowel individueel als in z’n geheel er naar te kunnen kijken.
Ik denk dat deze opdracht voor veel verschillende groepen jongeren kan werken, met allerlei achtergronden en leeftijden, mits de groep niet al te groot is. Dan kost het meer tijd. We hadden 1,5 uur voor de opdracht berekend en een halfuur in totaal voor inleiding, opruimen en nagesprek. Dat ging net met 14 leerlingen.
De opdracht geeft ruimte voor hoeveel je wilt delen met anderen en hoe je het wil invullen, meer abstract of figuratief, symbolisch, heel persoonlijk,... Door er uiteindelijk 1 groot landschap van te maken, als een Gesamtkunstwerk, ontstaat er verbinding tussen alle leerlingen en het spoort aan tot elkaar beter leren kennen. De materiaalkeuze van in dit geval verschillende soorten potloden en krijt bracht een eenheid over alle werken. Aanvoelend op het moment zelf kan ik een volgende keer ook vragen om samen te werken met klasgenoten die men nog niet goed kent. Later begreep ik dat het niet 1 maar 2 klassen waren.
Na afloop voelde ik me heel tevreden en voldaan. We fantaseerden al over andere groepen en hoe het zou dan zou zijn...
Bekijk de opdracht hier
2023.05.23
Notities uit Over dialoog van David Bohm
“Dialoog komt van het Griekse woord dialogos. Logos betekent woord. ... Dia betekent ‘door’ - niet ‘twee’. ... Het beeld van die woordafleiding suggereert dat er in de groep een stroom van betekenis is, die door ons heen en tussen ons door vloeit. Daardoor kan er in de groep een vloeiende dynamiek van betekenisgeving ontstaan, waaruit een nieuw begrip voortkomt: iets nieuws wat misschien helemaal niet het uitgangspunt was, iets creatiefs.
p.35
... het creëren van een open ruimte waarin van alles kan gebeuren.”
p.49
2023.05.22
Opnieuw stukjes gelezen uit De wilde tuin van de verbeelding van Kris Pint. Deze bekrachtigen ideeën achter onze opdrachten, hoe we in verbinding zijn met de wereld, het belang van het bewustzijn en de omgaan met de verbeelding, en de weldaad van de potentiële (verbeeldings)ruimte die kan ontstaan door spel.
“Het zelf is veeleer een dynamische fictie die ontstaat uit de wisselwerking van ons lichaam met onze omgeving, uit de koppeling van onze ervaringen met de beelden en verhalen die we gebruiken om aan die ervaringen betekenis te geven.
p.17
Een lichaam dat een kruispunt is waarlangs verschillende sensaties, affecten, stemmingen, emoties, ideeën, beelden en verlangens passeren zonder dat ik ze mij volledig kan toe-eigenen.
p.21
Verbeeldingspraktijken zoals kunst..., als we maar aannemen dat ze iets over onszelf te zeggen of te tonen hebben. Ze helpen ons om voorbij al het gekende te raken en op het spoor te komen van wat ons onbewust bezighoudt, van de rafelranden van ons zelfbeeld. Het gaat hierbij om aandachtig te zijn voor al die vormen van verbeelding die ons onverwacht raken, die ons om onverklaarbare redenen even van ons stuk brengen.
p.33
Op de grens van een psychotische instorting, begon [Carl] Jung op zekere dag kleine steentjes te verzamelen waarmee hij een miniatuurdorpje bouwde. Met deze op het eerste zicht onzinnige en voor een professor ook wat belachelijke activiteit, bouwde Jung voor zichzelf echter een soort potentiële ruimte, die hem toeliet de psychische affecten die hem dreigden te overweldigen onder controle te krijgen. Juist door tijd te verspillen, door zich schijnbaar totaal zinloos bezig te houden met de creatie van het dorpje, hervond Jung de mentale vrijheid om zijn eigen innerlijk te verkennen. De fysieke ruimte van het spel maakte simultaan een mentale speelruimte mogelijk...
p.53
Juist omdat kunstwerken met ons eigen leven te maken hebben, moeten we ook in kunstwerken oog hebben voor 'deze kleine dingen': ze verschijnen op het moment waarop je blik blijft hangen bij een frase, een beeldelement, wanneer de betekenismachine even hapert en je op iets stuit wat een bijzondere kracht lijkt uit te oefenen. ...
p.99-100
Het is alsof ik 'resoneer' met dat detail, en omgekeerd, alsof het ervaren van dat detail mijn aanwezigheid hier-en-nu versterkt: het verhevigt mijn ervaringswereld.”
p.100
2023.05.19
Gesprek met Remty in concentratie-modus
2023.05.18
spelen met licht
2023.05.05
Podcast De Correspondent, Johannes Visser - Hoe leren een plicht werd (en de leerling gestrest).
Intussen lees ik artikelen en luisterde ik deze podcast over jongeren en waar ze tegenaan lopen in onze samenleving. Nadenkend over een andere manier van leren, ervaring opdoen, ontwikkelen in deze wereld. Het artikel hieronder heeft het ook over het ont-moeten, niet moeten en in de podcast wordt het belang van autonomie benadrukt, als psychologische basisbehoefte. Hoe meer autonomie we ervaren hoe beter het gaat. Dat geldt dus ook voor leraren. In deze podcast wordt het beeld geschetst van hoe scholen pas ontstonden vanaf het moment dat mensen ergens neerstreken en een vaste woonplek kregen. Antropologen die moderne jager-verzamelaars bestudeerden, stelden vast dat de kinderen niet naar school gingen en bijna heel de dag door speelden. Leren door naar anderen te kijken, naar de ouderen, broers, zussen, je omgeving, en te imiteren en spelen. Alleen als klein kind kan onze maatschappij dat accepteren. Maar zouden wij ons dat nog kunnen voorstellen vanaf 6 jaar, geen school? In een schoolsysteem waar jongeren zoveel moeten en presteren wil ik zoeken naar dat moment van jongeren autonomie laten ervaren. Er zijn zeker al dergelijke momenten voorgevallen en ik voelde hoeveel goeds dat deed.
2023.05.02
Naar aanleiding van het Trouw artikel ‘Help het kind, werk aan zijn toekomst’, interview met Rutger Hageraats, directeur van Nederlands Jeugdinstituut.
“Investeer in een maatschappij die niet zoveel verwacht van kinderen.
... perspectief bieden aan onze jeugd...
... resultaten van onderzoeken naar mentale problematiek bij jongeren en kinderen van de afgelopen jaren... Daaruit blijkt dat de oorzaken van de meeste problemen maatschappelijk zijn. Kinderen hebben last van prestatiedruk en ze moeten al zo vroeg nadenken over de toekomst. Daar komt de druk van de omgeving nog bij. Kinderen vergelijken hun succes met dat van anderen, ze moeten mooi zijn (één op de drie tieners geeft aan zichzelf dik te vinden, red.), goede cijfers halen, sporten, populair zijn, noem het maar op. Het lastige is dat als je faalt, je alleen jezelf de schuld kunt geven. Je moet zelf leren, anders blijf je zitten, zelf gezond eten en de verleiding van al dat lekkers uit de schappen van de supermarkt weerstaan, genoeg sporten, voldoende leuke dingen doen.Gaat dat niet, dan word je ongelukkig. En dan is er dus iets mis met je. Althans, zo lijkt het soms. Veel kinderen worden dan naar een psycholoog gestuurd. Dat bevestigt dat idee dat ze ‘niet gelukt’ zijn. Ik denk dat de individuele benadering niet werkt. We moeten de druk veranderen, niet de mensen.
De druk moet er vanaf. En ik denk dat we moeten beginnen met het samen doen. Dus jongeren, ouders en de mensen direct om hen...
Ik hoop op ‘niet meer zoveel moeten’, maar ont-moeten. Als in elkaar ontmoeten, maar ook niet meer moeten.”
...
2023.03.27
Opdracht DE ENVELOP
op de school de Theaterhavo/vwo
REFLECTIE
Wat viel ons op?
In onze ‘hersenspinsels’ schreef ik aan Remty wat me opviel bij haar klas. Ik herhaal het hier: ‘Een stukje waardevolle vrijheid was er in jouw klas. Vrijheid om te kunnen zijn wie ze willen zijn, vrijheid om zich uit te drukken middels kunst. Ook vrijheid door een natuurlijke structuur. Niet te opgeruimd of rigide, niet te chaotisch. Misschien kan vrijheid enkel bestaan in een soort natuurlijke balans van orde/chaos.’ Daarnaast bezaten deze leerlingen duidelijk veel oefening/ervaring/vaardigheden in het zich beeldend uitdrukken. Zowel het werken met de gekozen materialen als het nadenken over de onderwerpen die ze in de opdrachten tegenkwamen en ook het beeldend vermogen voor het omzetten van die ideeën was voor deze leerlingen een uitdaging die allerminst ongewoon leek. Deze observatie geldt ook voor de eerste opdracht IK EN DE WERELD aan THV. Naast hun creatieve interesses en openheid was er in deze klas een sfeer van vrijheid door Remty gecreëerd.
Bekijk de opdracht hier
2023.03.24
Ideeën sprokkelen op onze vaste plek in de bibliotheek van de Willem de Kooning Academie
2023.03.14 en 2023.03.20
Opdracht voor ISK-leerlingen op RVC De Hef
Het werd tijd om een opdracht bij onze doelgroep van middelbare scholieren uit te proberen. Op spontane wijze bouwden we voort op de eerste opdracht die we aan elkaar gaven, het idee van het tweeluik. Vanuit een fascinatie over hoe we ons verhouden tot de wereld, was dit een eerste aanzet tot het anders leren kennen van onze leerlingen en hun beeldende kijk op zichzelf en de wereld.
Bekijk de opdracht hier
REFLECTIE
Wat wilden we bereiken?
Hoe sloeg de opdracht aan?
Wat viel ons op?
Wat kan beter een volgende keer?
Opdracht IK EN DE WERELD
- Wat wilden we bereiken? Een moment van reflectie over zichzelf en de wereld, waarbij we vrijheid in artistieke expressie aanmoedigden. Eerst gaven we heel kort wat meer context over het tweeluik gezien vanuit de kunstgeschiedenis, in grote stappen doorheen de tijd, van figuratief naar abstract/conceptueel. Daarna met een kleine selectie uitgekozen materialen lieten we zichzelf en hun relatie tot de wereld onderzoeken.
- Hoe sloeg de opdracht aan? Deze opdracht is redelijk vrij, binnen het kader van een voorgedrukt A4 papier. Dat zorgt ervoor dat sommigen even op hun blad staren. Die ruimte geven we hen. Her en der stelden we begeleidende vragen over ik (ik in tastbare en ontastbare aspecten: gezicht, ogen.. gevoelens.. interesses.. karakter.. familie..) en de wereld (Wat is de wereld voor mij? Hoe voel ik mij in de wereld?) om hen aan te moedigen. Op een bepaald moment was letterlijk iedereen er druk mee bezig, zelfs een jongen die bijna nooit kan starten was verdiept in het tekenen. De gekozen materialen prikkelden genoeg. Het onderwerp van zichzelf en de wereld leek velen aan te spreken.
- Wat viel ons op? Sommigen hadden een extra zetje nodig om te weten hoe vrij ze zich mochten uiten. De tweede keer dat ik deze opdracht alleen gaf, had ik begeleidende vragen in de korte presentatie toegevoegd. Dat ontbrak deze eerste keer en maakte dat we meer individueel met hen in gesprek waren. Er was een sfeer van openheid en eerlijkheid over wat ze aan het papier en aan ons toevertrouwden. De onderwerpen varieerden van heel persoonlijk over hun emoties, ervaringen tot hobbies en interesses. De papierkeuze doet ertoe. Het geeft het werk een andere gloed.
- Wat ging goed? Al was het de eerste keer dat Remty voor ISK-leerlingen stond, men accepteerde haar meteen. Ze kreeg zelfs een oprecht compliment van een leerling. Het klinkt misschien te logisch maar het is belangrijk om deze leerlingen niet als kinderen maar als jong volwassenen, wat ze ook zijn, te benaderen, ook al moet je eenvoudige woorden gebruiken. Dat ging Remty heel natuurlijk af. Daarnaast was het de eerste keer dat we samen lesgaven. Dat voelde ook heel natuurlijk en evenwichtig. Omdat ik de leerlingen ken, wist ik dat deze opdracht wel zou werken voor hen. Zich beeldend uiten kan een belangrijke rol vervullen in een periode dat alles in hun leven zo nieuw is en woorden nog niet dicht genoeg komen bij hun gevoel.
- Wat kan beter voor een volgende keer? Het reflecteren over de opdracht. Eigenlijk had ik ook gewild dat iedereen bij elkaar op ongedwongen wijze zou kunnen kijken, zodat ze ook leren over elkaar. Dat kan nog steeds op een ander moment.
2023.03.11
Gisteren gestart met opdracht 4, het documenteren van een ritueel.
Toen we een keer over rituelen spraken, moest ik lang erover nadenken. Hoezeer ik er ook van houd, ik kwam tot de vaststelling dat vele rituelen in mijn leven eigenlijk verdwenen waren, of opzettelijk door mij verbannen. Tegelijkertijd zou je mijn eigen werk wel als rituelen kunnen beschouwen, projecten over mensen gespreid door de tijd. Zonder tijd geen rituelen. Wat ik beschreef in onze e-mailcorrespondentie is dat het iets moet zijn waar ik van kan genieten. Pas dan kan ik het als een ritueel zien.
Wat betekent het ritueel dat ik nu vastleg? Ik mediteer nu reeds 57 dagen aaneensluitend. In de drukte van het dagelijks bestaan zocht ik naar een moment voor mezelf, zonder afleiding. Zo’n moment in de ochtend voelt het fijnst, maar soms is het in de middag of ook in de avond. Dan ga ik zitten in kleermakerszit met gesloten ogen. Automatisch schieten er talloze gedachten voorbij. Op dit moment is het een ritueel geworden voor het innerlijk ordenen van wat er gebeurt en daardoor brengt het me rust.
Bekijk het ritueel hier
Vaak ben ik zoekende..
foto uit artikel van The New York Times https://www.nytimes.com/2020/05/05/science/antarctica-byrd-distancing-expedition.html2023.02.26
Door onze gesprekken waaiden er vele onderwerpen voorbij, die allen voortkomen uit de vraagstelling hoe jongeren te laten uitwisselen om hen meer in contact met zichzelf en hun omgeving te brengen: over hoe kijken of wijzen naar iets, over leren over anderen door een vorm als een vriendenboekje, over zelfexpressie in schrijven, over hoe onderzoek starten, over hoe beginnen, over het persoonlijke verhaal in educatie, over het delen van eenzelfde ervaring/gebeurtenis, over weggaan van wat bekend is, over het poëtische van samenzijn, ..
2023.02.24
Wat bedoelen we met de ‘wereld’?
Kleine wereld, grote wereld, belevingswereld, wat er om ons heen is, met ons verweven, wat grijpbaar en ongrijpbaar is..
2023.02.23
Notities over ‘Béla Tarr, The Time After’ van Jacques Rancière
p.34 ‘...a minute of the world, as Proust would have said, a singular moment of coexistence between the assembled bodies, in which the affects – born of “cosmological” pressure, the pressure of rain, of fog, and of mud, and converted into conversations, tunes, shards of voice, or gazes lost in the void – circulate.’ poetische beschrijving van samenzijn..
p.64 ‘...an intimate divergence between two expectations: the expectation of the same, habituation to repetition, and the expectation of the unknown, the way that leads toward another life.’ een moment waar je voor staat wanneer je overweegt weg te gaan van het bekende..
...
filmstill uit Sun Children van Majid Majidi over Iraanse jongeren, niet gezien maar wel het beeld bewaard omdat het ergens tot me spreekt, als een gedeelde ervaring in een microkosmos 2023.02.21
In gesprek met Remty over fascinatie voor verschillende perspectieven op eenzelfde gebeurtenis. Waar ik aan moest denken was de persoonlijke documentaire ‘Stories we tell’ van Sarah Polley, over familie, verteld door broers, zussen en andere familieleden, met ieder een eigen beleving van/perspectief op eenzelfde verhaal.
Door een artikel in de Volkskrant over de oorlog in Oekraïne, dat Remty me liet zien, spraken we over de weerslag die een gebeurtenis onbewust kan hebben op de levens van anderen. Toen dacht ik aan een longread uit The New York Times ‘The lonely death of George Bell’, welke me erg geraakt had. Die weerslag is vaak iets wat niet meetbaar is. Door het onderzoek van de journalist werd er in beeld en woord gebracht wat de gebeurtenis van het sterven van meneer Bell uiteindelijk ten gevolge had. Werner Herzog liet dit in een heel ander verhaal ook zien in de documentaire ‘Into the Abyss’.
2023.02.19
Even terugdenkend aan deze vraag:
‘Welke onderwerpen zijn belangrijk binnen je eigen praktijk?’ (in gesprek met Remty, Joshua, Naomi en Ramon)
- empathie
- filosofisch denken, kritisch leren verhouden (t.a.v. social media; zich kunnen verplaatsen in tegengestelde denkvormen > polarisatie; grenzen, vrijheid...)
- het belang van representatie, ook in kunstonderwijs
- Wat is de Nederlandse identiteit met zoveel culturele achtergronden in één land? (boek ‘Goed volk’ van Joost van den Broek)
- vanuit de wereld van een jongere een venster/uitzicht laten zien naar de grote wereld (inzoomen en uitzoomen / kleine wereld <> grote wereld)
- artistieke expressie
- artistieke technieken en vaardigheden
- verhalen !
- oh plezier
- een sprankel hoop
- ..
2023.02.17
Notities over ‘Essentialism and Experience’ van Bell Hooks ‘Teaching to Transgress’
naar aanleiding van het persoonlijke verhaal in educatie
p.78 ‘...I concentrate on the ways critiques of essentialism have usefully deconstructed the idea of a monolithic homogenous black identity and experience.’
p.84 ‘If experience is already invoked in the classroom as a way of knowing that coexists in a nonhierarchical way with other ways of knowing, then it lessens the possibility that it can be used to silence.’
p.88 ‘Henry Giroux “...the notion of experience has to be situated within a theory of learning
Giroux suggests that professors must learn to respect the way students feel about their experiences as well as their need to speak about them in classroom settings: “You can’t deny that students have experiences and you can’t deny that these experiences are relevant to the learning process even though you might say that these experiences are limited, raw, unfruitful or whatever. Students have memories, families, religions, feelings, languages and cultures that give them a distinctive voice. and we can move beyond it. But we can’t deny it.”’
p.89 ‘In classrooms that have been extremely diverse, where I have endeavored to teach material about exploited groups who are not black, I have suggested that if I bring to the class only analytical ways of knowing and someone else brings personal experience, I welcome that knowledge because it will enhance our learning. Also, I share with the class my conviction that if my knowledge is limited, and if someone else brings a combination of facts and experience, then I humble myself and respectfully learn from those who bring this great gift. I can do this without negating the position of authority professors have, since fundamentally I believe that combining the analytical and experiential is a richer way of knowing.’ Wanneer ik leerde over persoonlijke ingrijpende ervaringen van anderen, waren er verschillende stadia die zich voordeden. Bij ieder stadium ging ik van het onbekende naar iets meer bekend. Iedere keer trachtte ik mijn veronderstellingen te lossen, om te kunnen groeien. Wanneer er gedeeld werd over ervaringen die ik niet (helemaal) kan kennen, heb ik altijd gevoeld wat Bell Hooks beschrijft als ‘I humble myself and respectfully learn’.
p.91 ‘Often experience enters the classroom from the location of memory.’
p.91 ‘When I use the phrase “passion of experience”, it encompasses many feelings but particularly suffering, for there is a particular knowledge that comes from suffering. It is a way of knowing that is often expressed through the body, what it knows, what has been deeply inscribed on it through experience.’
p.92 ‘Then there are times when personal experience keeps us from reaching the mountaintop and so we let it go because the weight of it is too heavy. And sometimes the mountaintop is difficult to reach with all our resources, factual and confessional, so we are just there collectively grasping, feeling the limitations of knowledge, longing together, yearning for a way to reach that highest point. Even this yearning is a way to know.’
2023.02.14
ergens in een klaslokaal2023.02.13
Vrij werk met waterdruppels en verf van Iker, een leerling die me vertelde dat hij last heeft van ‘rage-quit’. Hij doet nooit wat je vraagt. Ik laat hem in alle rust werken aan zijn eigen creaties.
2023.02.03
Sjoerd Westbroek
‘How to begin? 3 attempts.
...beginnen met muziek, gekozen door een leerling... als iets tussen ons in... in de ruimte van het klaslokaal.’
2023.02.01
fantasielandkaarten, kijken naar de werelden van anderen
2023.01.27
Workshop on topics of interest in the start-up phase of research by Harma Staal
‘I ask
I did
I found
I know’
2023.01.27
Notities bij Workshop on writing by Vivian Rehberg ‘A cartography of emotion’
In writing I feel like a different person.
It is in writing that I can explore the unknown. It is a calm and silent feeling. Cold as ice, yet warm of excitement when I venture off into new worlds.
Time does not exist as I write. I do not exist as I write.
I am consciousness floating around the world I try to describe.
2023.01.25
In het begin van de e-mailcorrespondentie tussen Remty en mij moesten we elkaar nog leren kennen en aftasten welke verbindingen er tussen ons konden ontstaan. Het voelde heel natuurlijk en het greep me ergens aan, omdat er zovele overeenkomsten en herkenning waren. Tijdens ons schrijven dacht Remty aan het vriendenboekje dat we beiden kenden, een herinnering aan onze jeugd. Hoe leuk het was om de ander te leren kennen. Door het woord vriendenboekje dacht ik aan een oud telefoonboekje, waarop liber amicorum per ongeluk als liber amoricum geschreven was, iets wat ik altijd verkeerd herinnerd heb. 2022.10.31
gevonden op straat voor mijn huis2022.09 - 2023.01 Platform ‘In de wereld’ https://miro.com/app/board/uXjVPUT8NJQ=/
2022.04
Notities over kijken
Als ik naar de wereld kijk met een schepje tijd in mijn handen, ontstaat een blik die iets vangt. Het is als een soort vertragen.
Ergens op de grond in een klaslokaal op de WdKA zag ik dit beeld. Misschien was het door iemand zo achtergelaten. Of ontstaan door iets weg te halen.
verborgen wereld op WdKA
Hoe ik kijk, is gevormd doordat er mij dingen getoond werden, onderwezen werden toen ik jonger was.
Een docent beschreef onderwijzen als zich bevinden onder wijzen. Een andere docent beschreef het als wijzen naar dingen die de moeite waard zijn om aandacht op te vestigen, als ‘waarheid’ en ‘met respect’, het is gericht op de ‘vrijheid’ van de ander.
Ik wil de ander ook wijzen naar wat ik denk dat de moeite waard is voor die specifieke persoon.
Door een foto ervan te maken, kon ik het bewaren. Zo verzamel ik al jaren beelden die iets laten zien van mijn blik op de wereld. Sommige beelden maak ik zelf, andere beelden kom ik ergens tegen op wereldwijde web.
in het begin...